'U moet ontspannen.' De schoonheidsspecialiste werpt een verontruste blik op mijn gekromde tenen die boven het groenige goedje waarin ik drijf, uitsteken. Drijf is niet het juiste woord, mijn billen raken wel degelijk de bodem van het bad, toch voelt het alsof mijn lichaam niet zinken wil in de algenbrij die haar omringt. Uitstekend voor de huid en de bloedsomloop vermeldde de folder. Mijn vriendin vond het een goed idee dat eens uit te proberen. Zij ligt, knorrend van genot, een bad verderop.
Ik probeer me te ontspannen. ‘We gaan ons laten vertroetelen als de dames in de harem,’ had mijn vriendin van te voren geroepen. Massages, schuimbaden, inoliën en inderdaad, een algenbad. We wisten waar we aan begonnen. De massage volgt zo meteen, misschien compenseert die de weerzin waarmee ik de algen hun werk laat doen. Ik verbeeld me dat het glibberige goedje kleine hapjes van mijn huid neemt, beestjes zijn het toch, algen? Huidschilferetende monstertjes, wat kan daar gezond aan zijn?
Cleopatra baadde in ezelinnenmelk. Dat klinkt ook niet fris maar toch beter dan algen. Ik weet van het bestaan van ezelboerderijen. Zou daar niet genoeg melk geproduceerd worden om af en toe eens een bad mee te vullen? De schoonheidsspecialiste spreekt me opnieuw kalmerend toe. ‘Ezelinnenmelk, dat zou veel prettiger zijn,’ mompel ik. Vol walging trekt ze haar neus op. Alsof ik ezelinnenpies gezegd heb.
Een ezelin geeft ongeveer anderhalve liter melk per dag. Een badkuip heeft al gauw een inhoud van honderdveertig liter. Voor het vullen van één bad is dus de dagopbrengst van vierennegentig ezelinnen nodig. Hoeveel potjes crème en flessen verzorgende bodymilk zouden daarvan gemaakt kunnen worden? Hoeveel baby’s, getroffen door een koemelkallergie zouden gevoed kunnen worden met de melk van één zo’n bad? De tranen springen me in de ogen bij de gedachte dat Cleopatra dagelijks zulke baden nam in een tijd dat er talloze baby’s stierven bij gebrek aan moedermelk of min. Ezelinnenmelk is een uitstekend alternatief voor moedermelk, ook toen was dat al bekend. Het is duidelijk. Zelfs als deze salon ezelinnenmelk zou prefereren boven algen, zou mijn budget ontoereikend zijn. En mijn geweten zou het me niet toestaan.
Langzaam zak ik wat dieper weg in de glibberige brij. De gedachte aan het witte fluwelige zog van een ezelin is blijkbaar ook voldoende. Als kind logeerde ik regelmatig bij kennissen van mijn ouders. Ze hadden een ezel. Was het een ezelin? Gaf ze melk? Ik heb het nooit gevraagd. Ik heb het nooit geproefd. Wel reed ik op de rug van het beest. Samen met mijn zusje. Dapper sjokte het dier voort, een juichend tweetal op de rug. Ik herinner mij de peinzende blik waarmee hij of zij mij aankeek als ik met mijn handen de kop streelde, tussen de oren kriebelde, de hals beklopte. Een droevige, alwetende blik. Ik vergeet de algen, ik zink weg in die blik, in de gedachte aan melk. In vroeger tijden lieten moeders met lege borsten hun baby’s rechtstreeks aan de spenen van een ezelin zuigen. Ezelinnen laten dat geduldig toe. Ik vermoed met dezelfde blik als waarmee de ezel op mijn logeeradres toestond dat wij met hem bezig waren.
De groene resten zijn van mij afgespoeld. Ik ben zorgvuldig drooggewreven met een zachte handdoek en daarna overgeheveld naar een collega van de algendame. ‘Ik ga u een ontspannende massage geven,’ zegt ze met een zangerige stem. Opnieuw verplicht ontspannen. De adrenaline in mijn lichaam dringt zich alweer op. Wat onwillig sluit ik mijn ogen. De handen verdelen een lauwe dikke substantie over mijn rug. Het ruikt naar vroeger, naar de uren in de tuin waar ik logeerde. Ik geef mij over aan het wrijven en drukken van de handen, aan de zachtheid die om mijn huid gelegd lijkt te worden.
Ze legt een handdoek over me heen. ‘Nu mag u even uitrusten.’ Hoe kan een mens moe worden van zo’n heerlijke massage. Ze wil me alleen laten. ‘Wacht,’ fluister ik. ‘Die olie waarmee u masseerde. Wat zit er in?’
Ze aarzelt even, alsof ze bang is dat ik het niet wil horen. Algen weer, denk ik.
‘Iets heel speciaals,’ zegt ze dan. ‘Ezelinnenmelk.’