Uiteindelijk
Uiteindelijk schiet je er niet veel mee op
sterven voor je dertigste, ook niet
als je wonderlijk mooie gedichten schrijft
ook die schieten er niet veel mee op
je kunt net zo goed nog even blijven
wie weet nog een paar keer op goed geluk
de juiste woorden precies op de juiste plek leggen
uit ieder buitenland een ander speelgoed mee
naar huis, je zoon zelf nog de pyjamabroek
weer om de billen trekken na de laatste plas
voor het slapengaan, de eerste zijn die hem
buiten een splinter uit zijn vinger trekt, de eerste
om hem te vertellen dat hij een zusje krijgt, ook
haar lang genoeg tegen alle dokters en haaien
van de wereld beschermen, ze allebei oud en sterk
genoeg laten worden om je later samen te begraven.
Deze dichtregels van Möhlmann, die hij schreef bij een gedicht van Boris Ryzji (1974 – 2001) troffen mij in mijn ziel. Ik dacht aan mensen die ik gekend heb en die besloten niet te blijven, omdat ze niet meer voelden dat hun aanwezigheid meerwaarde had, voor henzelf, voor anderen. Het werd voor niemand beter toen ze het leven verlieten.
Uiteindelijk schiet je er niet veel mee op….. In een paar simpele zinnen maakt Möhlmann duidelijk dat het belang van onze aanwezigheid in het leven in de kleinste dingen schuilt. Soms zo klein dat we het zelf vergeten, het gemis ervan wordt pas duidelijk als je er niet meer bent.
Sterven voor je dertigste, of even erna. Ook ik was ooit in de verleiding het op te geven…
Ik bleef nog even: een dag en nog een dag en daarna vele dagen tot aan nu. Ik legde woorden neer, inderdaad soms zomaar op de goede plek, hees pyjamabroeken op, beschermde en troostte, deed
duizend kleine onbetekenende dingen, tot het leven weer betekenis had.
Uiteindelijk schiet je er meer mee op als je blijft…
Deze blog is geschreven in het kader van Een perfecte dag voor literatuur, een leesclub voor bloggers met een literaire smaak. Lees ook wat de andere bloggers schrijven: www.notjustanybook.nl
