In de aanloop naar de net verstreken boekenweek, had ik in mijn grenzeloos optimisme ja gezegd op alle uitnodigingen om over mijn nieuwe roman Dwaallicht te komen vertellen. Dat resulteerde in een krankzinnig vol programma. In zeven dagen reisde ik van Zutphen naar Almere, Arnhem, Heemskerk, Gouda, en Hellevoetsluis. Gelukkig eindigde ik met een thuiswedstijd: een concertlezing in een boekhandel in Zutphen.
Vijf dagen voor de start van dit alles overviel mij de griep. Ik ben gezegend met een paniekstoornis, die speelde natuurlijk meteen op. De paniek over de griep breidde zich uit naar paniek over de volle week die eraan zat te komen, twijfel over de kwaliteit van mijn roman, angst voor de mensenmassa op het boekenbal, voor het reizen met de trein door de vele tunnels rondom Rotterdam, voor de metro die ik op weg naar Hellevoetsluis niet zou kunnen vermijden, voor de volle of juist uitgestorven zalen waar ik verwacht werd om mijn lezing te houden, mijn stem zou het begeven, ik zou stikken in een hoestbui, niet uit mijn woorden komen, verlamd raken door de blikken van het gapende publiek.
Het boekenbal heb ik niet gehaald. Mijn bed was op dat moment de enige plek waar ik wilde zijn. Maar zes van de zeven dagen die volgden bracht ik door in boekhandels, bibliotheken en een schouwburg. Mijn zenuwen kalmeerden nog voor aanvang van de eerste lezing toen een lezer vertelde hoe ze geraakt was door Dwaallicht; het plezier dat ik altijd heb in vertellen over mijn boeken, verscheen zodra ik de eerste woorden van de proloog voorlas.
In Arnhem was de opkomst klein, de eerste mooie lentemiddag lokte mensen naar buiten en niet naar de bibliotheek. Het resulteerde in een intiem gesprek met een twaalftal mensen, indrukwekkend en persoonlijk.
In Hellevoetsluis trok een avondvullend programma waar ik de eer had op te treden naast Auke Hulst en Marjolijn van Kooten, een volle schouwburgzaal. Mijn verhaal over angst en depressie sloot naadloos aan bij Aukes liedjes over het opgroeien met een waanzinnige moeder en zijn boek over een krankzinnige, beangstigende wereld en Marjolijns humoristische, theatrale voorstelling over paniek.
Ik kijk terug op een enerverende en bijzondere week. Het is een voorrecht om zoveel lezers te ontmoeten en te spreken. De scheidslijn tussen ‘gek’ en ‘normaal’ bleek ook deze week weer flinterdun. Een geruststellende constatering.