Mijn tuin kleurt langzaam van groen naar geel, bruin en rood. De warmte waar ik deze zomer enorm van genoten heb trekt geleidelijk uit het huis. Nog even en de kachel kan weer aan.
Moe en ook wat moedeloos ging ik in juli de vakantie maanden in. Ik gaf mijzelf zes weken vrij van mijn computer in de hoop de muisarm die mij al maanden dwars zat te kalmeren. Het mooie weer gaf volop gelegenheid voor wandelen, fietsen en boeken lezen onder de parasol. De televisie bleef de hele zomer uit. Ondanks dat drongen de beelden van verdronken vluchtelingen, volgepakte kampen en treinen, colonnes lopende mensen op snelwegen en spoorbanen, tot mij door. Het was onvermijdelijk, de ellende en de chaos, niemand kon er meer omheen.
Het grote leed, de wereldproblematiek, zodra ik mij verdiep in macroproblemen stort ik in een valkuil die ik, hoewel ik weet dat hij voor mij ligt, toch nog altijd niet zomaar kan vermijden. Dit is mijn valkuil: ik raak verlamd, doe niets aan de grote problemen maar kom ook in mijn eigen bescheiden wereld tot stilstand. In het ergste geval met depressie tot gevolg.
Gelukkig heb ik in de loop der jaren een aantal manieren geleerd om als ik deze bui voel hangen, toch in beweging te blijven. Een daarvan is: OPRUIMEN. Dat is dan ook wat ik deze zomer wekenlang gedaan heb. Kamer voor kamer, kast voor kast, la voor la: spullen tevoorschijn halen, schiften, ordenen. En toen ik eenmaal op gang was volgde ook het schoonmaken en schilderen van al die kamers. Bij talloze voorwerpen vroeg ik mij af waarom ik ze ooit had gekocht, of ik ze nog nodig had en wie er nog iets aan zou hebben. Tot mijn grote geluk bleken er in de omgeving van Zutphen allerlei sites en facebookgroepen waarop je spullen kunt ruilen of weggeven. En tot mijn stomme verbazing bleek voor alles wat ik daar aanbood belangstelling.
Dag in dag uit belden mensen aan voor boeken, spelletjes, een oude gitaar, een mini e-reader, verrekijkers, fotolijstjes en een lampje, in ruil voor kippenvoer, een reep chocola of koffiecupjes. Vaak voor niets. De zak met knuffels ging naar een vluchtelingenproject, de doos met lapjes naar een school. Mijn moedeloosheid maakte plaats voor vrolijkheid en optimisme. Al surfend op het web ontdekte ik steeds meer mooie initiatieven. Ruilen, lenen, helpen, maatjes, minibibliotheken, adviezen. Heel veel goodwill en positieve energie, gewoon bij mij om de hoek.
De chaos is de wereld is een gegeven. Maar mijn huis is inmiddels schoon en fris en een stuk leger. Geen chaos maar orde. Ook weer in mijn hoofd.
Na de vakantie startte ik weer met nieuwe energie. Nog steeds niet genoeg om veel bij te kunnen dragen aan het oplossen van de grote wereldproblemen maar meer dan genoeg om op kleine schaal iets te kunnen bijdragen aan het welzijn van de mensen om mij heen en misschien ook wel aan het welzijn van de vluchtelingen die zonder twijfel binnen niet al te lange tijd ook naar Zutphen zullen komen.
