Deze week is het de week van de psychiatrie. Een jaar geleden schreef ik in dat kader een groot artikel in dagblad Trouw over hoe ik mijn depressies en angststoornis jarenlang voor de buitenwereld verstopt had. Ik vertelde over de schaamte die ik voelde over de noodzaak medicatie te gebruiken, over de moeite die ik had met vrienden en familie te praten over hoe ik me echt voelde. Verstoppertje spelen, ik heb het meer dan dertig jaar gedaan.
Nu zijn we een jaar verder. Een jaar waarin mijn roman Dwaallicht verscheen. Een roman over leven met depressie en angst. Het boek was aanleiding voor veel gesprekken met mijn dierbaren, maar ook met de vele lezers die reageerden. In de lezingen die ik gaf vertelde ik over mijn eigen angsten, mijn periodes van niets meer willen, behalve mij verstoppen in mijn bed. Heel veel mensen bleken deze ervaringen te delen, ook medicatie te slikken, ook te worstelen met leven. Anderen hadden een partner, een kind, een familielid of vriendin die depressief of angstig was.
Wat ik bij de presentatie van Dwaallicht uitsprak: ‘Dit boek gaat over ons allemaal,’ bleek heel erg waar.
Het was niet altijd leuk om zoveel over mijzelf te praten en te schrijven. Het was vermoeiend, soms zwaar. Maar in de loop van de maanden merkte ik dat er een klein wonder gebeurde: hoe opener ik was over hoe ik mij voelde, hoe meer ik mijn paniekmomenten onder ogen zag in plaats van ze te vermijden, hoe beter het met mij ging. De erkenning van mijn kwetsbaarheid bleek een enorme stap in de heling ervan.
Een jaar na mijn ‘coming out’, twee jaar nadat ik huilend bij de psychiater zat en eindelijk besloot om antidepressiva te gaan slikken, kan ik zeggen dat het goed met mij gaat. Er zijn nog steeds sombere dagen. In liften stappen, reizen, tunnels, mensenmassa’s, bioscoopzalen; voor mij zullen het altijd wel situaties zijn waarin ik moet slikken en mijzelf vermannen. Maar ik mijd ze niet meer. En soms vergeet ik zelfs om bang te zijn…
Veel mensen hebben mij het afgelopen jaar gevraagd wat ik slik, welke therapieën ik volg. Natuurlijk deel ik soms die informatie. Maar elk mens vraagt om maatwerk.
Wat ik vooral deel is mijn inzicht is dat het helpt om open te zijn over je kwetsbaarheid, om erover te praten, om het niet te verstoppen. We zijn met heel veel. Het helpt om dat te beseffen en te ervaren.
Het artikel in dagblad Trouw in de week van de psychiatrie 2015 is te lezen op mijn site en op: http://www.trouw.nl/tr/nl/4516/Gezondheid/article/detail/3922982/2015/03/24/Voelen-kon-ik-het-niet-meer.dhtml?fb_action_ids=966680163343996&fb_action_types=og.shares
