Het is een zonnige dag. De Pazzanistraat op het Westergasterrein is gevuld met honderden mensen die de gebouwen in en uit lopen. Ze genieten van optredens van bands, sing a songwriters, dansers, modeshows, beeldende kunst, voordracht en theater. De finale van de Kunstbende vult de dag met de energie van tientallen jonge mensen die strijden om de winnaar te mogen worden in hun categorie. Kunstbende is een wedstrijd voor jongeren van 12 tot en met 18 jaar, waarbij ontwikkeling hoog in het vaandel staat. De jongeren kunnen vanaf hun inschrijving meedoen aan workshops om te groeien in hun tak van kunst en de prijzen die regionaal en in de halve finale te winnen vallen zijn alle gericht op ontwikkeling. En dat is te merken op deze fantastische finale dag. Velen die in de voorrondes nog aarzelend op het podium stonden zijn uitgegroeid tot echte performers. Ik had de grote eer om in de halve finale lid van de jury Taal te mogen zijn en daarna een van de eindfinalisten te mogen coachen. Trots op de stappen die ze in dat laatste stadium nog had weten te maken, zat ik tijdens de finale tussen het publiek.
Dit soort dagen maken mij blij. Jongeren staan nogal eens in een kwaad daglicht, maar kijk toch eens hoeveel jonge mensen iets willen en kunnen, al hun tijd en energie steken in hun passie. En kijk eens hoeveel talent en hoe divers de deelnemersgroep. Alle opleidingsniveaus, leeftijden, kleuren en achtergronden lopen hier dwars door elkaar, moedigen elkaar aan en leren aan en met elkaar. Er ontstaan vriendschappen en nieuwe samenwerkingsverbanden. Een vulkaan van energie.
Dat doet me denken aan een interview met Micha de Winter bij zijn afscheid als hoogleraar pedagogiek. Hij benadrukt dat opvoeders en onderwijzers kinderen vooral hoop en perspectief moeten bieden. “Vreemd genoeg lijken we in deze tijd steeds meer te benadrukken wat kinderen niet kunnen.”
Niet bij de Kunstbende. Daar gaat het om wat je kan. En hoe dat nog beter kan. En dat je dat aan de wereld mag laten zien, dat je er trots op mag zijn. Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt. Omdat deelname kosteloos is kan ieder kind meedoen. Een wedstrijd die hoop geeft en perspectief, die mij hoopvol maakt. Kijk naar deze dansende, zingende, creatieve kinderen. De jeugd is zo beroerd nog niet.
Diezelfde week zie ik een filmpje op de site van het kinderdorp Ninos Del Arco Iris in Peru. Een dorp gesticht door één enkele vrouw, Helena van Engelen, en uitgegroeid tot een plek van hoop en perspectief voor de armsten van Peru. Ik zie de kinderen dansen en spelen. In de hoogvlakten van Peru, waar de bevolking arm en ongeletterd is brengt stichting Kuychi hoop en perspectief. Door de bevolking aan te spreken op wat ze zelf kunnen bijdragen, elk kind, elke ouder draagt op zijn manier bij aan het project. Ook hier ligt de nadruk op wat er wel kan, op leren, op ontwikkelen, op vreugde in het leven. Ik ben donateur van dit project, ik gun deze kinderen wat in ons land zo vanzelfsprekend is. Ook zij komen nu aan dansen en creatief bezig zijn toe.
Machteloosheid: ik ken dat gevoel maar al te goed. Als ik me laat meeslepen door het wereldnieuws, door de grootschaligheid van de problemen. Maar elk mens kan verschil maken. Als opvoeder van zijn kinderen, als docent, als donateur van projecten die hoop en perspectief bieden, als vrijwilliger bij Kunstbende of Kuychi of waar dan ook. Het ligt in onze macht om dat te doen: kijken naar wat er wél kan.